Spośród kilku przypadków założenia izolacji w zagrożonych zawilgoceniem zabytkach pouczającym przykładem może być tok postępowania przy konserwacji pałacu w Wilanowie.

Zespół pałacowo-ogrodowy w Wilanowie, ze względu na swoje walory architektoniczne i historycznego autentyzmu, przedstawia wyjątkową wartość. Sam pałac, budowany w latach 1677—1696, w okresie swoich dziejów przechodził różne koleje losów i przetrwał do naszych czasów w bardzo złym stanie, pomimo podejmowania licznych konserwacji. W roku 1954 Prezydium Rządu uchwaliło przeprowadzenie jego generalnej konserwacji. Spośród licznych technicznych problemów do wyjątkowo złożonych należał problem zabezpieczenia obiektu przed destrukcyjną działalnością wód gruntowych i opadowych.

Badania stanu technicznego budynku ujawniły, że stałe zawilgocenie ścian konstrukcyjnych spowodowane jest brakiem izolacji poziomej i pionowej. Penetracja wilgoci przyczyniła się do rozwoju grzyba domowego. Prace techniczno-budowlane rozpoczęto w związku z tym od założenia izolacji poziomej i pionowej w całym pałacu.

Schemat założenia izolacji przeciwwilgociowej w pałacu w Wilanowie, 1677—1696 r.: a) zakładanie izolacji poziomej, b) pełne zabezpieczenie muru 1 — otwór po wycięciu muru, 2— mury podziemia, 3 — izolacja pozioma, 4 — mur wykonany po założeniu izolacji, 5 — izolacja pionowa, 6 —posadzka podziemia, 7 — strop parteru

W tym celu zdemontowano kamienne tarasy i cokoły, zdjęto posadzki w salach parterowych, odkopano ściany konstrukcyjne z zewnątrz i wewnątrz . Z kolei przystąpiono do założenia izolacji przeciwwilgociowej poziomej, najpierw w poziomie o 60 cm poniżej podłogi w piwnicach, a następnie pod stropem parteru na wysokości ok. 30 cm nad terenem. Mury wycinano ręcznie odcinkami długości ok. 80 cm i wysokości kilku cegieł. Powierzchnia wycięcia została wyrównana cegłą klinkierową, na której z kolei ułożono warstwę zaprawy wodoszczelnej i na niej dwie warstwy papy bitumicznej, smarowanej gęstym Abizolem. Po wykonaniu tych robót wycięte odcinki zostały przemurowane przeciętnie 6 warstwami Cegły klinkierowej na zaprawie cementowej z dodatkiem Silikonu jako środka uszczelniającego. Należy tu zauważyć, że najbardziej kłopotliwym etapem robót jest połączenie nowego muru ze starym, wyżej leżącym. Dla dokładnego wypełnienia spoiny zaprawą wbija się w spoinę kliny stalowe, po czym wprowadza zaprawę uszczelniającą, upychając ją odpowiednim narzędziem. Po stwardnieniu zaprawy przechodzi sic; z kolei do wykonania następnego, sąsiedniego odcinka ściany.

Izolację pionową ścian piwnicznych wykonano dopiero po ich osuszeniu i odgrzybieniu. Zabieg techniczny polegał w tym przypadku na oczyszczeniu szczotkami drucianymi powierzchni ścian i dwukrotnym posmarowaniu technicznie czystym allachloronaftalenem rozpuszczonym w ksylenie. Następnie na gładko wyrapowanym podłożu wykonano izolację pionową, smarując ściany dwukrotnie preparatem Abizol.

Po zabezpieczeniu w ten sposób budynku od wilgoci i wód gruntowych przystąpiono do dalszych robót konserwatorskich.