Układy o organizmie konstrukcyjnym monostrukturalnym odznaczają się tym, że wszystkie główne ogniwa nośne są wykonywane z materiałów o tych samych cechach fizykochemicznych lub cechach bardzo do siebie zbliżonych, tworzą przy tym jednolitą koncepcję statyczno-konstrukcyjną. Tego typu układy przestrzenne są zdolne do płynnego przekazywania sił z ogniwa na ogniwo nośne nawet w tym przypadku, gdy niektóre z tych ogniw przestają działać.

Jako przykład tego rodzaju organizmów konstrukcyjnych może być wskazany system stosowany w budowlach sakralnych romańskich lub gotyckich. Podstawowe elementy konstrukcyjne tych układów, a więc ściany, filary i przekrycia sklepione, są organicznie ze sobą związane we wszystkich kierunkach, a przez podpory również z podłożem.

Wiele przykładów można wymienić, że tego rodzaju systemy konstrukcyjne, gdy nie są narażone na nierównomierne osiadanie lub inne przemieszczenia, odznaczają się dużą statecznością i sztywnością przestrzenną oraz szczególną odpornością na działanie niszczących czynników nawet o charakterze dynamicznym. Przebicie lub zburzenie części układu, np. w czasie bombardowania albo działania sił przyrody, dzięki ukształtowaniu przestrzennemu i spójności ogniw nośnych konstrukcji głównych i współzależnych, nie narusza stateczności całości budowli.