OGRZEWANIE CENTRALNE

Od III wieku zarysowuje się trzeci etap ogrzewania, charakteryzujący się dążeniem ogrzania kilku pomieszczeń, a nawet całego budynku, jednym ogniskiem. Ten sposób ogrzewania i rozprowadzania gazów spalinowych pod podłogą za pomocą kanałów był stosowany w X—XIII wieku we Włoszech, Francji, Szwajcarii, Niemczech i Anglii. W XV wieku zaczęto już stosować ulepszone ogrzewanie powietrzem. Powietrze ogrzewano za pomocą centralnego ogrzewacza w piwnicy i rozprowadzano rur rami z blachy lub kanałami w ścianach do wszystkich pomieszczeń budynku. Ten typ ogrzewania stosuje się jeszcze dotychczas.

W wiekach średnich, wskutek ogólnego upadku kultury, obniżyła się również i technika ogrzewania. Powrócono do opalania pomieszczeń zwykłym drewnem w paleniskach otwartych, wskutek czego izby były zadymione i brudne.

Dopiero zastosowanie kanałów dymowych do odprowadzania spalin z otwartych kominków i ognisk uwolniło pomieszczenia od zadymienia. Dalszym etapem rozwoju techniki ogrzewniczej było ujęcie paleniska w obudowę z kamienia lub cegły, dzięki czemu można już było ciepło akumulować. Wprowadzenie rusztu, popielnika i kanałów stworzyło podstawy dla budowy nowoczesnych pieców.