Do wad należy zaliczyć wysoką cenę, zapotrzebowanie na dużą powierzchnię i duże zużycie stali. Grzejniki takie stosowane mogą być w pomieszczeniach o małych potrzebach cieplnych, na dolnych piętrach klatek schodowych (szczególnie przy głównych drzwiach wejściowych do wysokich budynków) lub gdy ze względów higienicznych nie jest wskazane stosowanie grzejników ożebrowanych. Są obecnie rzadko stosowane, a wyjątkiem są pomieszczenia pomocnicze w budynkach, np. magazyny, piwnice, suszarnie, itp. W wersjach drabinkowych są chętnie stosowane w łazienkach, z uwagi na możliwość ich wykorzystania jako suszarki do ręczników lub bielizny. Grzejniki te mają różne kształty i konstruowane są z rur o niewielkich średnicach, zabezpieczone przeciwkorozyjnie. Najczęściej spotykanym rozwiązaniem jest łączenie rurek poziomych z kolektorami drogą spawania. Kolektor główny jest zamykany spawem zewnętrznym od strony ściany i jest niewidoczny dla użytkownika. W niektórych przypadkach stosuje się także rurki miedziane łączone przez spawanie lub lutowane. Wykorzystywana jest także technika laserowa. Powierzchnie zewnętrzne pokrywane są farbą proszkową a następnie poddaje się je procesowi wypalania w temperaturze +180-230°C, otrzymując w konsekwencji powierzchnię gładką bez zacieków i łatwą do utrzymania czystości. Istnieją również grzejniki o powierzchniach chromowanych i o kształtach nietypowych. Rozwiązania takie są droższe od lakierowanych o około 50%, a emisja ciepła jest nieco niższa. Wykonane są one zwykle z rur stalowych o średnicy 18 mm oraz kształtowników stalowych 30×30 mm lub 40×40 mm. Mają wydajności 100-130 W przy maksymalnej temperaturze wody grzewczej do +95°C oraz ciśnieniu roboczym sięgającym do 0,6 MPa.

W tabeli  zestawiono parametry konstrukcyjne i użytkowe gładkich grzejników łazienkowych współpracujących z instalacją ogrzewania dla najczęściej występujących parametrów. Istnieje duża liczba tego typu grzejników o dowolnych kształtach oraz kolorach (stosowanych jest około 100 rodzajów farb).