Architekci próbują realizować idealną pod względem technicznym ścianę, która łączyłaby w sobie wszystkie elementy pełnej ściany i okna, spełniałaby życzenia człowieka co do żądanego komfortu, byłaby absorberem, promiennikiem, reflektorem, filtrem promieni słonecznych, producentem energii elektrycznej, reagowałaby zmieniając barwę na różne bodźce, dostosowując się do nich podobnie jak skóra kameleona, dająca zwierzęciu maksymalny komfort.
Mechanicznymi odpowiednikami takiej ściany, będącymi namiastką ideału, są:
— wodna ściana Trombe’a z ruchomą zasłoną termiczną spełniającą w dzień rolę reflektora promieniowania, zrealizowana przez S. Baera w Albuquerqe (N. Mexico — USA),
—    automatycznie regulujące dostęp światła żałuje zainstalowane w Tate Gallery w Londynie,
—    automatycznie zamykające się na zasadzie migawki fotograficznej zasłony zainstalowane w Centrum Kultury Arabskiej w Paryżu,
—    automatycznie „wdmuchiwane” wieczorem, a rano „wysysane” kulki styropianu w przestrzeni międzyszybowej,
—    wynaleziony przez Deya Chahrandi umieszczony w przestrzeni międzyszybowej termochemiczny żel, który matowieje wraz ze wzrostem temperatury i napromieniowania, a gdy robi się chłodniej, ponownie staje się przeźroczysty.

Dwaj architekci brytyjscy Mike Davies i Richard Kogers proponują, aby ściana działała w ciągu doby tak, jak to przedstawiono na rysunku a, według zaś R. Rogersa ściana taka mając skomplikowaną technicznie budowę  rysunek b, winna spełniać efekty: fotochromatyczny, fotowoltaiczny; termoelektryczny, elektro-organiczny i piezoelektryczny

a) Zasady działania idealnej wielofunkcyjnej ściany wg M. Davisa, b) budowa techniczna warstw w ścianie wielofunkcyjnej wg arch. R. Rogersa