Do budowy pieców i trzonów kuchennych przy umiejętnej pracy można stosować około 50% cegły zwykłej. Najlepiej jest używać cegłę ręcznej produkcji i nieprzepaloną. Ręczna cegła „piecówka” jest koloru od żółtego do ciemnoczerwonego. Cegły żółte nie nadają się do budowy pieców, gdyż źle spajają się zaprawą. Cegła ręcznej produkcji w ogniu nie pęka, równomiernie rozgrzewa się i jest dobrym przewodnikiem ciepła. W pracy łatwo jest ją w każdym kierunku przecinać, obrabiać i wycinać z niej dowolne części.

Cegła maszynowa jest twarda, trudno jest ją równo przecinać, często pęka wzdłuż słojów lub warstw, których zwykle ma kilka. Jest zwarta, gładka i nie stanowi tak dobrego przewodnika ciepła jak cegła ręcznej produkcji. Ze względu na jej wady cegłę maszynową zwaną również „taśmówką” można używać do budowy pieców tylko na podmurówki, lub przeprowadzane pod podłogą kanały powietrzne.

Cegłę szamotową, czyli ogniotrwałą, używa się do budowy części pieca narażonych na wysoką temperaturę. Cegła szamotowa używana do budowy pieca powinna być porowata i pod względem ,ogniotrwałości odpowiadać stożkowi Segera nr 24-26. Zwykle jednak dostarcza się zdunom cegłę o ognioodporności odpowiadającej stożkowi Segera nr 32-34, co nie tylko że niepotrzebnie podraża budowę pieców, lecz stwarza gorsze warunki dla eksploatacji pieca. Postępem w tej dziedzinie jest produkcja, zamiast drogich wyrobów szamotowych, cegieł i płyt z prefabrykatów wykonywanych z glino-betonu, które pod względem ognioodporności nie ustępują wyrobom szamotowym, a w eksploatacji i w obróbce znacznie są od nich lepsze i dużo tańsze. Wyroby te znane są pod różnymi nazwami handlowymi jak np. „Ogniotrwał”.

Obecnie stosowana grubość produkowanej cegły zwykłej i szamotowej wynosi 65 mm. Cegły te są zbyt grube do budowy pieców i trzonów kuchennych. Dlatego też „Ogniotrwał” produkuje cegły o grubości 60 mm, grubość płyt natomiast wynosi od 1,5-5 cm.