Piec konstrukcji prof. Adamieckiego.

W latach 30 XX wieku profesor Politechniki Warszawskiej inż. Adamiecki zaprojektował bezkanałowy piec mieszkaniowy o wielkiej wydajności i bardzo dużej akumulacji cieplnej. Był to piec murowany z owalnych cegieł ogniotrwałych, oblicowany na zewnątrz białymi glazurowanymi kaflami.

W podwarszawskiej cegielni była uruchomiona produkcja tych cegieł, kafli i okrągłego paleniskowego kanału dla pieca. Autorowi udało się wówczas spowodować wybudowanie 40 pieców Adamieckiego. Pomimo to, że piece funkcjonowały doskonale były to pierwsze i ostatnie piece tego typu w Polsce. Po paru latach Rosjanin prof. Grum-Grzymajło zaprojektował podobnej konstrukcji bezkanałowy piec, mimo że piec ten posiadał mniejszą akumulację i był bardziej skomplikowanej budowy cieszył się jednak powodzeniem w Rosji. Do dzisiaj jeszcze piece bezkanałowe, zresztą zupełnie słusznie, mają największe uznanie.

Piec bezkanałowy konstrukcji prof. Orum-Grzymajło.

W tym czasie prof. Krakowskiej Akademii Górniczej — Dawidowski opracował książkę na temat systemu i obliczania pieców mieszkaniowych.

W roku 1938 został wydrukowany, doskonale opracowany, pierwszy podręcznik w Polsce ,;Nowoczesne piece mieszkaniowe” inż. Karola Szraj-bera. Treść podręcznika dotycząca budowy pieców kaflowych mogłaby mieć i dzisiaj duże zastosowanie.

W roku 1951 nakładem ITB podręcznik ten był powtórnie wydany. Autor książki i jednocześnie wynalazca pieców opancerzonych już nie żyje, a podręczniki jego są dawno wyczerpane. W praktyce nie widzi się jednak zastosowania fachowych i postępowych wskazań zawartych w pod-, ręczniku. Część podręcznika Karola Szrajbera traktowała o piecach opancerzonych jego pomysłu. Pomimo to, ze opancerzony piec nie był bardzo udany, jednak do pierwszej wojny światowej znajdował dość szerokie zastosowanie, przeważnie w koszarach wojskowych.

Piec opancerzony kaflami stalowymi konstrukcji inż. Szrajbera