Piece dymne (tzw. „kurnyje piece”) w drodze ewolucji stworzyły podstawę dla stosowanego przez wiele wieków typu prawdziwie rosyjskiego pieca, służącego jednocześnie do gotowania potraw, wypieku chleba i ogrzewania izby. Poza tym zasklepienie pieca służyło również jako łoże do spania. Dzięki prostocie swej budowy i taniości, jak również dzięki temu, że zbędne są do jego budowy materiały ogniotrwałe, żeliwne i stalowe, piec ten w stosunku do życiowych warunków wsi jest nadal niezastąpiony. Z przodu pieca jest zostawiona otwarta dolna część pod całym piecem dla zaoszczędzenia cegły i jednocześnie jako miejsce do przechowywania i suszenia drzewa Palenisko zajmuje całe wnętrze pieca.

Przed otworem do paleniska jest przedpiecyk do gotowania z kominem w górze i z zasuwą kominową. Piec do gotowania i pieczenia chleba opala się drzewem lub słomą.

Potrzebne powietrze podczas palenia dopływa przez otwór dołem, a dym z pieca wychodzi do komina górą. Garnki do gotowania ustawia się na przodzie paleniska. Jeśli piec używa się do wypieku chleba, to po nagrzaniu go wygarnia się popiół i spód wyciera się mokrą ścierką, następnie przez otwór wsadza się chleb do pieczenia i otwór zakrywa się zasłoną blaszaną lub drewnianą.

Ściany pieca są murowane w 1/2 cegły, zasklepienie górą — łukowe; konstrukcja taka daje dobrą akumulację ciepła. Równe i gładkie od góry sklepienie pieca służy jako miejsce do spania.