Przypadek 1 ° – izolacja typu lekkiego.
W budynku posadowionym na gruntach przepuszczalnych (żwir, piasek), przy jednocześnie niskim poziomie wód gruntowych, następuje szybkie odprowadzenie wody opadowej i nie istnieje zagrożenie działaniem wody pod ciśnieniem. Stosuje się wówczas izolację typu lekkiego – kilkuwarstwową powłokę ochronną, nałożoną na odpowiednio zagruntowane podłoże, wyprowadzoną na wysokość 30-50 cm ponad poziom terenu. Powłokę ochronną wykonuje się z kilku warstw powłok bitumicznych nakładanych na zimno lub na gorąco albo ze szczelnego tynku lub uszczelniających wypraw powłokowych. Rola izolacji polega przede wszystkim na zamknięciu porów w wierzchniej warstwie ściany. Jeżeli istnieje możliwość krótkotrwałego działania wody zawieszonej pod ciśnieniem, izolację tego typu można stosować tylko pod warunkiem wykonania skutecznego drenażu zapewniającego odprowadzenie wód opadowych.

Przypadek 2° – izolacja typu średniego
W budynku posadowionym na gruntach słabo przepuszczalnych (glina, iły) z niskim poziomem wód gruntowych, istnieje możliwość krótkotrwałego występowania w gruncie wody zawieszonej pod ciśnieniem. W tej sytuacji wykonuje się izolację typu średniego:
– z dwóch warstw papy bitumicznej lub folii sklejonych lepikami i pokrytych powłoką ochronną,
– z dwóch warstw masy bitumiczno – polimerowej; w pierwszą warstwę wtapia się tkaninę zbrojącą z włókna szklanego powlekanego tworzywem sztucznym.
Izolację wyprowadza się na wysokość około 50 cm powyżej poziomu, do którego jej zastosowanie jest konieczne ze względu na poziom wody zawieszonej. Dopiero wyżej ułożyć można izolację jak w przypadku 1°. Przy możliwości długotrwałego działania wody zawieszonej pod ciśnieniem, izolację tego typu można stosować tylko pod warunkiem wykonania skutecznego drenażu.

Przypadek 3° – izolacja typu ciężkiego
Izolację typu ciężkiego wykonuje się wtedy, gdy występuje wysoki poziom wód gruntowych lub możliwość długotrwałego działania wody zawieszonej pod ciśnieniem:
– w postaci wanny wodoszczelnej, którą uzyskuje się przez wylanie płyty fundamentowej łącznie ze ścianami fundamentowymi oraz ułożenie od zewnątrz (pod płytą fundamentową i po zewnętrznej stronie ścian) izolacji z trzech warstw papy lub folii,
– w postaci wanny wewnętrznej z betonu szczelnego,
–  z dwóch warstw masy bitumiczno-polimerowej z wtopioną siatką zbrojącą.

Izolację wyprowadza się na wysokość około 50 cm powyżej najwyższego spodziewanego poziomu wody gruntowej (a najlepiej ponad powierzchnię terenu). Nad nią stosuje się kolejno izolacje opisane dla przypadkowi 1,2°.